راه حل ساده رفع بوی بد کولرهای آبی

در فصل گرم سال کولرها نقش مهمی در کاهش دمای داخلی ساختمانها دارند و امسال با توجه به گرانی بی سابقه برق و اخطار وزارت نیرو که جز مناطق جنوبی ایران برق مصرفی کولرهای گازی در سایر نقاط کشور گران بار خواهد آمد، بحث کولرهای سنتی یا همان کولر آبی داغ تر از سالهای قبل است.

یکی از آزاردهنده ترین چیزها در مورد این نوع کولرها معضل بوی بد کولر است. بویی شبیه آب مانده و لجن زده.  در مورد کولرهای دارای پوشال و یا سلولزی هم این موضوع صدق میکند. اما رفع این اشکال خیلی ساده است. برای اینکه از دست این مشکل راحت شوید کافی است یکبار این موارد را انجام دهید.

سوالاتی که اندیشیدن شما را تغییر خواهد داد

مقدمه ای بر آسیب شناسی روابط خانوادگی در ایران (قسمت دوم)

شرم و حیای خاص ایرانی و عدم صداقت ناشی از آن نیز از موانع جدی ابراز این قبیل عواطف و استقبال از آنها بوده است. البته استثناء همیشه وجود دارد و نافی قاعده هم نیست. نکته جالب توجه این که روحیات مزبور نه تنها در اغلب موارد جنبه ای عقلانی ندارد بلکه در بسیاری از موارد خصلت و خاستگاه دینی نیز ندارند و به نظر می رسد که بیشتر جنبه فرهنگی داشته باشند. از این روست که جا دارد منتقدان فرهنگ و نیز اصلاح گران سنت های دینی به بازاندیشی در این قبیل امور همت گمارند. البته چنین به نظر می آید که نسل جدید منتظر این تفحصات نمانده و خود در میدان عمل، تجدید نظر را آغاز کرده است. ملاحظه در همین تجدید نظرها و انواع جلوه های آن نیز باید مورد توجه و تحلیل واقع شود.

همان گونه که ویکتور فرانکل در اثر مشهور خود «انسان در جستجوی معنی» نشان داده، سلامت روانی و رفتاری آدمیان دقیقاً در گرو مساعد و متعارف بودن وضعیت زیست آنهاست و با از حد گذشتن سختی ها، فشارها و تنگناها آستانه تحمل و توان انسان به سر می رسد و او حتی می تواند به موجودی خطرناک تبدیل شود. در جامعه امروزی این مشکلات اقتصادی و فشارهای ناشی از آن در زندگی روزانه، تلخی و سختی خود را به شمار قابل ملاحظه ای از شهروندان می چشاند. به نظر می رسد که برای کثیری از هموطنان، زندگی مترادف با تلاش برای تأمین معیشت شده است. در بسیاری از موارد حداقل فراغت لازمه برای برقراری رابطه ای مهرآمیز میسر نیست و ارتباط میان زوجین تحت فشارهای زندگی هر روزه به انسداد می گراید و با موانع جدی روبرو می شود. ارتباطی که در فقدان آن انواع سوءتفاهم ها نضج می توانند گرفت و کینه و سردی و دلخوری به جای مهر و صفا و گرمی می توانند نشست.

در خصوص مشکلات اقتصادی نباید از نظر پوشیده داشت که گرچه این قبیل مسائل برای رابطه توأم با مهر و محبت تهدیدی جدی به شمار می آیند، لیکن چنین نیست که در نبود این گونه مشکلات، عشق ورزیدن امری محتوم و حتمی الوقوع باشد. به طوری که در اقشار مرفه جامعه نیز ممکن است در این زمینه دشواری هایی بروز نماید که البته دلایلی متفاوت دارند. ناگفته نمی توان گذاشت که در سال های اخیر رواج فرهنگ مصرف گرایی در سطوح مختلف سبب نارضایتی های گسترده ای شده است. یعنی بخشی از ناکامی ها در پی برآورده نشدن نیازهای کاذبی است که افراد را به دنبال خود می کشند. وضعیت مزبور نه تنها شکاف و دافعه میان اقشار و طبقات اجتماعی گوناگون را سبب می گردد، بلکه درون اعضای یک خانواده نیز انواع گسل های عاطفی را پدید می آورد. کوتاه سخن این که همواره پایین بودن درآمد و دارایی نیست که مشکل زاست، گاهی بالا بودن توقعات، زمینه را برای مهرورزی ناهموار می سازد.

به رغم جدی بودن مسئله به نظر می رسد که در ایران هیچ سازمان، نهاد، تشکل و مؤسسه ای وجود ندارد که متولی آموزش مهر ورزیدن و شناسایی و معرفی موانع آن باشد. صدا و سیما که می تواند در این زمینه نقش آفرینی گسترده ای داشته باشد، برنامه های مرتبط با خانواده را عمدتاً به گونه ای کلیشه ای و لذا غیرجذاب به پیش می برد. از سوی دیگر از آنجا که رویکرد این سازمان به خانواده غالباً نگاهی سنتی را مد نظر دارد، احتمالاً مشکل را به رسمیت نمی شناسد که برای آن چاره ای بیاندیشد. در مواقعی که در برنامه ای به این موضوع مهم پرداخته می شود لحن و طنین بحث نوعاً به نحوی مماشات گونه است و پیچیدگی واقعیت را مکشوف نمی سازد و لحاظ نمی دارد.

نکته دیگر به ساعت پخش برنامه های مرتبط با خانواده برمی گردد که احتمالاً شمار وسیعی از مخاطبان به علت نامناسب بودن زمان پخش و تقارنش با حضور در محل کار، امکان تعقیب و مشاهده برنامه را از دست می دهند. ضمن این که اساساً معلوم نیست که چه تعداد از کسانی که محتاج دریافت و ارتقای آگاهی در رابطه با این مشکل هستند اساساً به این رسانه توجهی دارند.

سوتیتر 1آموزش و پرورش یکی از نهادهایی است که می تواند در تعلیم اهمیت مهر ورزیدن در زندگی سهمی به سزا داشته باشد. اساساً یکی از وظایف و کارکردهای اصلی نهاد آموزش و پرورش کمک به کودکان در یادگیری مهارت های اساسی زندگی روزانه است.

به نظر می رسد که روند و روح حاکم بر آموزش و پرورش در ایران مبتنی بر انتقال و آموزش دانسته های غیرکاربردی آن هم به شیوه ای خشک و منسوخ است. حجم وسیعی از مواد درسی هیچ ربطی به زندگی واقعی ندارد. واقعیت این است که بخش بزرگی از مضامین آموخته شده را دانش آموزان به زودی فراموش می کنند. در حالی که با توجه به فوریت و اهمیت این قبیل مسائل زندگی ساز، برنامه ریزان و سیاستگذاران سازمان آموزش و پرورش باید با هدف لحاظ کردن این گونه مقاصد آموزشی به تجدید نظری اساسی روی آورند.

به هر روی گویی این انتظار وجود دارد که خانواده ها آئین مهرورزی را خود به فرزندان آموزش دهند. سخن بر سر این است که خود خانواده ها را چه کسی آموزش خواهد داد؟ محلی که احتمالاً مولد مسئله و مبتلا به مشکل است چگونه می تواند بدون انواع بهسازی ها به حلال مشکل تبدیل گردد؟

منابع:

- مقدمه ای بر جامعه شناسی خانواده- تألیف باقر ساروخانی

- راه سوم: بازسازی سوسیال دموکراسی؛ گیدنز، آنتونی؛ ترجمه منوچهر صبوری- محمدرضا زمردی

سکوت در برابر جفای اندیشه‌ورزان دنیاطلب به پیامبر مهربانی جایز نیست 

خالق فیلم سینمایی “آواز گنجشک‌ها” عصر امروز پس از گرفتن جایزه فیلم برگزیده انجمن روزنامه‌نگاران مسلمان، با قرائت متنی به جسارت برخی به اصطلاح روشنفکران داخلی به مقام پیامبر مهربانی به شدت انتقاد و از تمام آنان که در مقابل این جفای بی‌نظیر سکوت کرده‌اند گله کرد. 
متن کامل یادداشت مجید مجیدی به این شرح است: “خدای را شاکرم که در هیاهوی نغمه‌های ناساز، “آواز گنجشک‌ها” بر گوش‌های بسیار شنیدنی آمد و بر چشم‌های فراوان دیدنی. از انعکاس مثبت فیلم در این مدت کوتاه در میان گروهها و مخاطبان گوناگون سخن نمی‌گویم، اما در مقابل آنان که از تکرار و پیام تکراری فیلم سخن گفته‌اند می‌گویم هیچ ابایی ندارم اعلام کنم فیلم مانند آثار قبلی من “بچه‌های آسمان”، “رنگ خدا”، “باران” و “بید مجنون” باز هم بر فطرت و نهاد پاک انسانی تاکید می‌کند.”
 وی ادامه می‌دهد: “باز هم سخن از نیاز دنیای امروز یعنی معنویت. بدون تکیه به معنویت ، آنچنانکه در جای جای جهان می‌بینیم. انسان‌ها گرگ‌های درنده‌ای خواهند شد که درندگان وحشی نیز شرمنده ددمنشی‌های آنانند. در شرایطی که جای خالی “خدا” بیش از هر زمان و عصری احساس می‌شود و تاریخ گواه آنکه بدون خدا هر عملی مباح و آزاد است ، باید آزادگان نگران باشند و از آن میان هنرمندان آزاده.”
در بخشی دیگر از یادداشت مجیدی می‌خوانیم: “در این صورت چه باک از برچسب “تکرار” که اگر تکرار “مذموم” بود و ناپسند، باید اولین اعتراض و بزرگترین اعتراض را به پیامبران نمود که در طول اعصار و قرون همه سخن تکراری بر زبان رانده‌اند و پیام تکراری “بازگشت به معنویت” را سر داده‌اند. وقتی “آواز گنجشک‌ها” در برلین به نمایش درمی‌آید و استقبال تماشاگران گوناگون و منتقدان ریز و درشت اینچنین بهت‌انگیز و حیرت‌آور می‌شود، من بر این باور استوارتر می‌گردم که اخلاق و معنویت گمشده عصر ماست و این مهم جغرافیا و مکان نمی‌شناسد.”
مجیدی می‌نویسد: “اعتراف می‌کنم که نگاه اینچنینی و موفقیت و اقبال آنچنانی را وامدار مکتبی هستم که در آستانه رحلت بزرگ پیامدارش رسول گرامی اسلام (ص) هستیم. وامدار پیامبری که از پس قرن‌ها ندایش را می‌شنوم که فرمود “من مبعوث شدم تا برتری‌ها و مکارم اخلاقی را به اتمام رسانم.” وامدار رسول رحمتی که بر نهاد و فطرت پاک انسانی تکیه می‌کرد و می‌فرمود “هر انسانی بر فطرت پاک زاده می‌شود، حتی اگر پدران و مادرانی کافر و مشرک داشته باشد.” وامدار پیامبری که نه تنها در عصر خود، که امروز نیز مظلوم و جفادیده است.”
خالق “آواز گنجشک‌ها” می‌افزاید: “اگر روزگاری کودکان و دیوانگان سنگش می‌زدند و دندان و پیشانی مبارکش را می‌شکستند و در برابر اندیشمندان دور از خدا  شاعر و نادانش می‌خواندند، در جاهلیت نوین نیز مانند جاهلیت اولی داستان تکرار می‌شود. نابخردان و کودک‌صفتان با هجو و کاریکاتور با او به ستیز برمی‌خیزند و اندیشه‌ورزان دنیاطلب شاعر و نادانش می‌خوانند و چون جاهلیت پیشین قرآن را “اساطیر الاولین” می‌دانند.”
فیلمساز ایرانی نامزد اسکار می‌نویسد: “آن روز که جشنواره فیلم دانمارک را به خطر بی‌حرمتی به پیامبر مهربانی کنار نهادم، بسیاری آن اقدام را سیاسی و حکومتی خواندند. در دنیای آلوده امروز کار به جایی رسیده که ارزش‌ها ضدارزش شمرده می‌شود و ضدارزش‌ها، ارزش. هر عملی چون به مزاج ما خوش نیاید در توهم خویش به جایی منسوبش می‌کنیم. اگر کسی از اعتقاد و باورش دفاع کند وابسته خوانده می‌شود و اگر آسوده بنشیند تا به مقدساتش بدترین توهین‌ها و ناروایی‌ها صورت گیرد، آزاده است.”
مجیدی ادامه می‌دهد: “اینجا می‌گویم که من نه از موضع دفاع از حاکمیت و دولت ـ که می‌دانید مرا با سیاست و سیاست‌پیشگی کاری نیست ـ که از موضع یک مسلمان، یک هنرمند پیرو مکتب اهل بیت، انزجار خود را از آنچه یک به اصطلاح روشنفکر گفته است اعلام می‌کنم و از همه آنان که در مقابل این جفای بی‌نظیر سکوت پیشه کرده‌اند، گله‌مندم.”
به باور وی، حالا باید پرسید اگر سیاست‌پیشه نیستیم، چرا وقتی چند کودک‌صفت و دیوانه‌رفتار بیگانه با کاریکاتور به پیامبر ما توهین می‌کنند آن موج به راه می‌افتد، اما امروز که از زبان خودی ناپسندترین نسبت‌ها به آن بزرگ و کتاب هدایتش قرآن داده می‌شود، سکوت همه جا را دربر می‌گیرد و جز یکی دو صدایی کم‌جان هیچکس فریاد نمی‌زند که چرا دوباره از پس قرن‌ها به پیامبر نسبت شاعری می‌دهند و قرآنش را احساسات شاعرانه و خطاپذیر می‌خوانند.
خالق “رنگ خدا”‌ می‌افزاید: “اگر آن روز که روشنفکران مذهبی عصمت و علم غیب ائمه را زیر سئوال بردند و نفی کردند یا مسلمات تاریخی چون غدیر و شهادت حضرت زهرا (س) را افسانه خواندند یا مانند همین قلم منحرف زیارت جامعه کبیره را “مرامنامه شیعه غالی” برشمردند سکوت نمی‌کردیم، امروز جسارت را به مرحله پیامبر و قرآن نمی‌رساندند تا علنا پیامبر را فردی عامی و ناآگاه و همسنگ افراد جاهلی بدانند و قرآن، کلام الهی را، محصول بشری بخوانند.“
مجیدی در پایان یادداشت خود می‌آورد: “کسی که ادعای مولوی‌شناسی می‌کند و برای او بیش از معصومان ارج و اعتبار قائل است، بداند که به حکم مرادش مولوی کافر است؛ گرچه قرآن از لب پیغمبر است / هر که گوید حق نگفت آن کافر است. این همه آوازها از شه بود / گرچه از حلقوم عبدالله بود.”
منبع : مهر